ناپیدادرتو

امشب از آسمان دیده تو

روی شعرم ستاره می بارد

در سکوت سپیدکاغذها

پنجه هایم جرقه می کارد

شعردیوانه تب آلودم

شرمگین ازشیارخواهش ها

پیکرش را دوباره می سوزد

عطش جاودان آتشها

آری آغازدوست داشتن است

گرچه پایان راه ناپیداست

من به پایان دگرنیندیشم

که همین دوست داشتن زیباست

ازسیاهی چراحذرکردن

شب پرازقطره های الماس است

آنچه از شب بجای می ماند

عطرسکرآورگل یاس است

آه بگذارگم شوم درتو

کس نیابددگرنشانه من

روح سوزان و آه مرطوبت

بوزدبرتن ترانه من

آه بگذارزین دریچه باز

خفته در پرنیان رویاها

با پرروشنی سفرگیرم

بگذرم از حصاردنیا ها

به یاداو