در سوگ فروغ

چه روز سرد مه آلودی!
چه انتظاری!
آیا تو باز خواهی گشت؟

تو را صدا کردند
تو را که خواب و رها بودی
و گیسوان تو با رودها جاری بود.
تو را به شط کهن خواندند
تو را به نام صدا کردند
از عمق آب
و باغ کوچک گورستان را
در باد
به سوی شهر گشودند.
تمام بودن رازی شد
و گیسوان تو ناگاه بر تمامی ویرانه های باد نشست.