دلتنگی

بهار من گذشته
عشقم افسانه گشته
زبس در دوری اش
من خون دل خوردم خدایا
از این بیگانگی دلخون شدم،مردم،خدایا
بهار من گذشته
وفا افسانه گشته
اگر او نبود
امیدی دگر نبود
به جهان،به جز او خیالی بسر ندارم
چه کنم،جه کنم،که از او خبر ندارم
خون شد به خدا،این دل زدست غمها
هر جا بوده من زیرو رو کردم
به هر کجا من تو را جستجو کردم
با این رنج زندگی
من از خدایم تو را آرزو کردم
کنون این دل نشسته تنها
نمانده جز غم به سینه ما
چه شد آن محبت
به دلهای ما خدایا